Maraton w Choszcznie 2015, czyli strzał w kolano.

Sobota, 20 czerwca 2015 · dodano: 21.06.2015 | Komentarze 6

Uwaga! Poniższy tekst może zmienić Twoją postawę, jeśli nie chcesz psuć sobie zapału do kolarstwa, nie czytaj!

 Maraton w Choszcznie był pierwszym w tym roku, w którym startowałem. Traktowałem go jako zachętę do zabawy w kolarstwo i jednocześnie sprawdzian swoich umiejętności. Indywidualne treningi i i kilka ustawek w grupie pokazywały, iż z formą nie jest najgorzej, przejechanie 100 km z czasem poniżej 3 godzin nie było problemem. Więc co do startu obaw nie było, no chyba że wobec pogody.
 Patrząc na zeszłoroczne wyniki i triumf kolegów ze Szczecina, oceniłem swoje szanse, przy sprzyjających układach na 3 miejsce w kategorii. Nie ukrywam, iż liczyłem na skorzystanie z pomocy ubiegłorocznego zwycięscy, Grześka, wliczając nawet 3 minuty straty, przy starcie w pierwszej grupie. Jednak w składach grup, dzień wcześniej, zachodziły ciągle jakieś dziwne zmiany (pewnie protesty startujących) i ostatecznie wystartowałem w grupie lidera. Super, pomyślałem (ja naiwny), kolega ze Szczecina + Tadeusz (masters z Głebokiego) wróżyły mocne tempo i szanse na wygrane.

 Tak też i było, od początku wysoko, 4 dychy nie schodziły z licznika, tak samo jak i moje tętno - na zmianie do 94%, z tyłu za plecami kolegów 85-90% HRmax, zastanawiałem się tylko, ile tak wytrzymam. Z całej grupy po starcie zostało nas szybko czterech i nic nie zapowiadało, że będzie trochę wytchnienia. Tadek poproszony, aby dał mi na rozgrzewkę z 20 km, może i dał czasu, ale później nie miał litości. Jego zaciągi pod górki prawie rozwalały grupkę, choć zmiany na płaskim miał krótkie, ale mocne. Grzesiek oczywiście jak równo jadąca lokomotywa, bez zrywów i perfekcyjne długie zmiany, to było coś!
 Po krótkiej chwili dogoniliśmy zawodników z poprzedniej grupy, wśród których znalazł się kolega Arek, brak tchu pozwolił jednak na wymianę tylko kilku słów. Arek postanowił "podczepić się" pod nas i pokręcić tyle ile się da, podczas gdy ja już czułem, iż zaczynam odliczać czas do końca tej fajnej jazdy.

 Oczywiście za długo odliczać nie musiałem, kiedy nastały górki na terenach wojskowych blisko Drawska dogoniliśmy ostatnie osoby z pierwszej grupy, wśród których był konkurent z M3. Utrzymanie się w teamie oznaczało bardzo dobrą lokatę, być może i podium, jednak nie tym razem. Ewidentnie widać było moje braki na podjazdach, albo po prostu wypalenie już w tym wyścigu. Jakoś dojechałem, nie dając już zmian do Drawska, po czym pożegnałem wzrokiem odjeżdżający peleton (wiem, najgorszy widok, pisałem o tym). Arek odpadł wcześniej na największej hopie maratonu.

 Pozostało samotne kręcenie i nadzieja na przypływ sił, sprzyjający wiatr lub kolejne grupetto z tyłu. Średnia do Drawska po 60 km wynosiła blisko 39 km/h, teraz zaczęła z każdym kilometrem spadać, tak samo jak moja końcowa pozycja w rankingu.
Gdzieś pomiędzy Łobzem, a Węgorzynem ktoś mnie w końcu dogania, okazuje się że to grupka Piotra, który startował 3 minuty po nas. Dołączyłem do grupy, odpoczywając na kole, bo na zmiany nadal byłem za mocno wyjechany.
Na PK w Węgorzynie mało nie doszło do kraksy, gdy przejeżdzający przez czujniki zawodnik postanowił zatrzymać się nagle na jedzenie, nie ostrzegając mnie wcześniej. Posłałem tylko odpowiednią instrukcję słowną, po czym dogoniłem uciekający team, kolejna utrata zapasów mocy. Jadąc na kole miałem po pewnym czasie wyrzuty wobec chłopaków i siebie, bo ile warta jest taka jazda i zajęta pozycja. Solidarnie włączyłem się do pracy, by po trzeciej kolejce i na średniej hopce znowu... ujrzeć "najlepszy" widok dla kolarza.

 Poległem na całej linii, miałem w d...e wszystko, całe te ściganie, maratony, kolarstwo. Do tego jeszcze, zwiastowane od połowy trasy skurcze wchodziły w kulminacyjny moment, wykręcając nawet mięsień czworogłowy. Ostatkiem sił i odpuszczając kolejnym, wyprzedzającym mnie na końcowych 10 km zawodnikom, dociągnąłem jakoś do mety. Tragedia pokonanego amatora kolarza, oczywiście prawie na własne życzenie.
 Chwilę po mnie na mecie pojawił się Arek, któremu powiedziałem, że sprzedaję szosę i rzucam całą tę zabawę. Pocieszył mnie trochę kibicujący Roman, twierdząc, że mi przejdzie jak odpocznę. Może i przejdzie, ale wnioski trzeba wyciągnąć.


Dobra mina do złej gry...

 Na taki przebieg wyścigu złożyło się pewnie kilka czynników, nie tylko to, że porwałem się z motyką na słońce jadąc z największymi koksami na szosie. Nie przespana noc (jak zawsze u mnie przed takimi wydarzeniami), niedyspozycja zdrowotna w ostatniej dobie przed startem oraz przede wszystkim braki w nodze na podjazdach miały również istotny wpływ na ten fail start. A może po prostu to nie był ten dzień, kiedy wiesz że możesz zrywać łańcuch i pruć asfalt z każdym kilometrem. I niech tak może zostanie ;)

 Wszystkim spotkanym na trasie wielkie dzięki i oczywiście wielkie gratulacje dla niezwyciężonego, niesamowitego lidera i kolegi Grześka-Jamesa za zdobycie kolejny raz 1-go miejsca! To jest coś!